Een nieuwe regering? Een schuldenput , niet meer te overzien.

Alle economen zijn het erover eens: er zijn drie sleutels om de bevolking van dit land te redden: Belastingen – Besparingen en meer mensen aan het werk. Ze zijn het er ook over eens dat de Federale factuur steeds zal blijven liggen, om het even welke formule zal gebruikt worden. Persoonlijk denk ik dat we misschien een groot stuk van die Federale factuur kunnen wegwerken door gewoon… het federale systeem … op te doeken.

En dan komen we uiteraard bij confederalisme terecht. Stel u voor dat we de senaat en de federale regering gewoon opdoeken, wat een besparing zou dat niet zijn? We kunnen perfect België behouden maar met confederale staten en de huidige openstaande factuur, grotendeels de schuld van de Federale staat, moet dan maar evenredige verdeling krijgen.

Gaan we daarvan sterven of beter worden, wie zal het zeggen? Eén zaak is zeker, nieuwe belastingen en cadeaus ? – Besparingen, op de gewone mensen? Op het kapitaal? Beiden zijn maar een klein deel van de oplossing. Meer mensen aan het werk? De mensen worden nu al massaal (psychisch) ziek omdat hun leiders niet de helft van de hersenen hebben van de Scandinavische leiders om zoiets aan te pakken. Ons land heeft gewoon geen capabele leiders, enkel opportunisten en carrière planners. Dus meer mensen in de psychiatrie , dat zou best kunnen, maar meer aan het werk, vergeet het…

De beste oplossing is dus een nieuw confederaal land waar alle Federale infrastructuren en hun zakkenvullers … eruit vliegen. Meer regionaal bestuur dus, wat zal opdraaien voor de Federale factuur … uiteraard …

Een cordon sanitaire is een techniek waarbij men een ongewenste of gevaarlijke situatie probeert te isoleren door er een beschermende kring rond te leggen. 

De democratische waarde van het cordon sanitaire blijft een vaak aangegaan discussiepunt in de Vlaamse politiek. Vele burgers ervaren het als een ondemocratische houding van die partijen die zichzelf als “democratisch” bestempelen.^[3] Met de partij worden namelijk ook alle personen die op deze partij gestemd hebben electoraal buitenspel gezet. Vele politieke analisten, waaronder Derk Jan Eppink, stellen ook dat onder de bescherming van het cordon sanitaire het Vlaams Blok, intussen omgevormd tot Vlaams Belang, de grootste partij werd in Vlaanderen. Dit komt doordat een partij die op deze manier geïsoleerd wordt sympathie kan wekken door zichzelf als slachtoffer neer te zetten en bovendien de regering naar believen op alle punten kan bekritiseren omdat ze zelf geen regeringsverantwoordelijkheid krijgen. Ook juristen als Matthias Storme en filosofen als Ger Groot en Johan Sanctorum zijn gekant tegen de situatie van het cordon. Jean-Marie Dedecker bestempelde dit cordon als een “democratisch deficit“. Filosoof en opiniemaker Etienne Vermeersch weerlegde daarentegen de stelling als zou het cordon ondemocratisch zijn. (Bron Wikipedia)

Persoonlijk stel ik mij de vraag of het wel echt liberaal is de vrijheid van stem, van anderen te blijven isoleren, negeren, of er andere partijbelangen meespelen? De vrijheid van stem is iets wat tot het hoogste goed binnen een maatschappij kan worden gezien, de kiezer heeft immers altijd gelijk. En mocht de kiezer geen gelijk hebben gehad, dan is er alleen de geschiedenis die dat zal achterhalen.
Hoe geleerd en verheven sommigen zich ook voelen boven anderen, de vrijheid van stem behoort toe aan het volk, het is zijn stem die altijd moet zegevieren ,ondanks onze onderlinge tegenstellingen … De katman. 

17 jaar heb ik aan politiek gedaan, ik wou de locale buurt helpen, opwaarderen, een florisant en bloeiend stadje uitbouwen. Ik dacht: ik ga er samen voor met iemand waar ik potentieel in zag. Maar ik heb mij grondig vergist… Persoonlijk werd ik zwaar “gepakt” destijds, door mijn werkgever, door mijn zogenaamde medestander, van wie ik dacht dat het zelfs een vriend was…

Twee maanden werd ik geschorst, ik, iemand die steeds mijn werk deed met “de klant” als eerste prioriteit, ik werd gestraft wegens “IMAGOSCHADE” …
Volgens mijn advocaten zou ik voor 99% de zaak winnen maar dat was naast de 50 betaalde juristen van mijn werkgever gerekend, die de statuten (waar ik gelijk zou in krijgen), op één jaar helemaal lieten herschrijven en iemand zo konden laten veroordelen in hun voordeel dan. Zoiets noemt de RVS … een precedent … Ik kon nog correctioneel gaan maar liet het voor wat het was…

Maar nog erger was de laffe houding van een man, wiens carrière ik mee opbouwde… Hij zag dat ik constant in de rug geschoten werd op mijn werk, hij zag dat mijn werkgever niet moest hebben van zijn kleur en dat ik het hard te verduren kreeg.

Ik gaf hem de pap in de mond: “haal mij hier weg”, neem me tijdelijk mee met jou naar Brussel. Dit zou mij geen financiële winst opleveren maar wel innerlijke rust. Zijn reactie was: ik moet mijn “pool” vergroten, dus een ander en nieuw kiespubliek aantrekken, daar ging het om, vrienden moest hij niet hebben, ik voelde mij gepakt, nog maar eens. – We zijn intussen evenveel jaar later en de vriend is nog steeds de “grote man” alleen, ik erger mij aan zijn beleid, datzelfde beleid waaraan ik hoopte te kunnen meewerken… Zijn stad is een ramp, hij kiest voor eigen zak, grote en dure projecten met zijn naam op, maar de essentie: een bloeiende stad met kansen voor de plaatselijke economie blijft, tot vandaag, dode letter… Zelf ben ik erover hoor, ik ben zowaar persoonlijk gelukkig, maar ik wou echt wel mensen verder helpen en zonder eigen zakken te vullen. Nu kies ik enkel nog voor katten, sorry mensen ik heb meer dan 50 jaar voor de mensheid gevochten, nu is het gedaan. Steek al jullie verkiezingen in … “Het zwarte gat”