Transgender hier transgender daar, joepie! Dat is tenminste wat we vandaag anno 2018 mogen meemaken maar ooit was het anders…
Boudewijn Van Spilbeeck zal vandaag (30/01/2018), zijn verhaal vertellen op VTM bij Catherine en net als Boudewijn ben ik 58 jaar dit jaar, maar niemand zal interesse hebben in mijn verhaal, of het verhaal van zes kinderen die heel lang “onbewust” het slachtoffer waren van iemand die met zijn “gender” identiteit worstelde.
Mijn verhaal begint toen ik in juli 1960 geboren werd als jongste van 6 kinderen. Als ik er nu op terugblik zag toen de toekomst er heel rooskleurig uit. We woonden in Sint-Denijs Westrem bij Gent en vader was daar een gekend en geliefd persoon als plaatselijke veldwachter, we woonden op het gemeentehuis, het dorpsplein. Vader Remy was voor zijn tijd ook vrij ambitieus en haalde het “brevet voor commissaris”. Zijn toekomst zag er goed uit want bij de aankomende fusies enkele jaren na mijn geboorte, zou hij commissaris van politie … geworden zijn. En: hij kon zelf behoorlijk goed voetballen naar het schijnt.
Moeder was een gewone vrouw, een vrouw die zes kinderen wou opvoeden aan zijn zijde en fier was op haar gezin, haar man. Ze werd geboren in Merelbeke en haar kijk op het leven reikte niet veel verder dan haar gezin, haar man, reizen bestond nog niet in die tijd en met zes kids was daar geen tijd noch geld voor. Plots veranderde haar leven echter drastisch, voor haar gebeurde er iets wat nooit meer zou goedkomen en voor haar gezin zou het ook nooit meer goedkomen. Het verhaal van zes kinderen die het slachtoffer werden van een outing, waar niemand mee overweg kon, de uitsluiting van zes kinderen en een vrouw uit de maatschappij…
We zijn nu zowat zestig jaar na datum maar als jongste telg van zes duikt het spook van mijn jeugd weer op na de “mooie” mediashow rond “Bo”. Ben ik boos op Bo en de media, nee, hoewel diep in mezelf nog steeds wat verbitterd ben, heb ik alles kunnen plaatsen. Met mijn verhaal wil ik andere mensen helpen, misschien zijn er nog mensen die worstelen met de gevolgen van een outing of slachtoffer werden van “transgenderisme”…
Of mijn verhaal volledig klopt met de werkelijkheid is moeilijk te achterhalen want mijn ouders hebben er nooit over gepraat, ik haalde veel informatie, dankzij één van mijn broers, omdat hij de enige was die zich er ooit om bekommerde.
Op een ochtend werd Remy wakker met zijn dienstwapen aan zijn hoofd gedrukt, het was zijn echtgenote die, hoewel zij niks van wapens kende, het wapen tegen zijn slaap drukte. Stel u voor wat door beide mensen hun hoofd moet gegaan zijn. Een politieman getraind en wetende wat “kon” gebeuren in de eerstvolgende seconden en een vrouw die plots ontdekte dat haar leven, haar gezin, haar status voor eeuwig de verdoemenis zou ingaan.
Moeder hadt ontdekt dat haar man … met vrouwenkleren rondliep of wou rondlopen dat is onduidelijk, maar in elk geval ze hadt het geheim van een man met een machtspositie, een status, ook haar status in het dorp, plots ontdekt! Het was een ramp, niemand weet wat er precies gebeurde maar met het wapen aan zijn slaap zei ze: “en nu gaat ge mee naar de pastoor vandaag”! “Ge gaat gaan biechten en vergiffenis vragen voor uw zonden”!
Daar moet het zowat op neergekomen zijn, de ultieme vernedering voor mijn vader en de wereld van moeder die instortte. Hoe kon één van hen voorspellen wat dat zou betekenen voor zes kinderen, een gezin wat ze samen op de wereld hadden gezet…
Vader nam de vlucht, nam ontslag want hij durfde wellicht het politie milieu waar hij zich in bevond, de maatschappij, niet meer onder ogen zien. Let wel, veel mensen denken dat dergelijke mensen, ik noem ze mensen met een “kronkel in de hersenen” homofiel of die neigingen zouden hebben maar dat is niet zo, ze voelen zich aangetrokken tot vrouwen alleen hebben ze iets van, ik wil ook vrouw zijn of dergelijke. Daar kan ik (gelukkig) niet over meespreken want ik ben “normaal” wat dat ook mag betekenen de dag van vandaag…
In elk geval toen vader zijn gezin in de steek liet en ook zijn job, werd hij van de éne dag op de andere een onverlaat, een bandiet, een onmens en kon hij niet overzien wat hem nog allemaal zou te wachten staan. Geld om een vrouw en kinderen te betalen, in die tijd was alimentatie nog een lachertje, dat was er al niet. Moeder moest verhuizen want de woonst was de woonst van de veldwachter en de politiek hadt al snel een opvolger klaar hoor, daar waren ze zeer snel in destijds en of het nu beter is?
Moeder probeerde her en der haar verhaal in stilte kwijt te geraken en aangezien ze dat niet wou of kon bij haar familie, was er de kerkgemeenschap zeker? Feit was dat ik op elf maanden oude leeftijd geplaatst werd bij mijn pleegmoeder, misschien een onverwacht lichtpuntje zonder ik het toen besefte dat wel… Via een non, waar moeder kon in de keuken gaan werken Sint Camilius in Sint-Denijs Westrem…
Mijn oudste broer was 12 of 13 ik weet het niet echt want een relatie onderling hebben we nooit gehad. Zes kinderen die plots geen broers, familie meer waren van elkaar, de band werd gewoon doorgeknipt. Vandaag de dag, zestig jaar later is dat nog steeds zo, onze broeder, zuster –liefde is er niet, we kennen hoogstens elkaar van naam en misschien tijdelijk in hoogste nood ooit, maar nooit was er liefde tussen ons. Ik heb één zuster en nu nog vier broers want enkele jaren geleden stierf één broer, uitgerekend dié éne met wie ik af en toe nog een beetje contact onderhield …
Mijn moeder was een stuk ellende wat achter bleef, ze kon haar tegenslag nooit verwerken, ik zag haar nooit gelukkig tot de dag dat haar “computer” stuk ging. Op latere leeftijd nadat ze aan iedereen gedurende 30-40 jaar het verhaal vertelde van haar man die haar liet zitten met zes kinderen, de smeerlap, de onmens, dement werd. Het arme schaap wist eigenlijk toen niet dat ze de tien beste jaren van haar leven zou krijgen…
Ik bezocht haar (heel) af en toe eens in de instelling waar ze verbleef, ze herkende mij niet hoor, ik kreeg iedere keer wel een andere naam maar nooit zei ze Raf tegen mij. Maar dat kon me niet schelen, het mooiste vond ik haar lach, eindelijk zag ik haar lachen, de verbittering was weg, we gingen samen een ijsje eten in de cafetaria en hoewel dat niet mocht vanwege haar suikerziekte, lapten we daar ons laars aan. Ik had voor het eerst een moeder die straalde, al was het maar omdat het ijsje haar smaakte en meer was er niet nodig om mij ook even gelukkig te maken.
De (al dan niet) lijdensweg tussen mijn prille jeugd, tot mijn zeven of acht jaar bij mijn lieve pleegmoeder Anna en de tijd bij de paters (waarvan er één niet van mijn lijf wou blijven), de ellende om zelf uit de stront te geraken, een eigen gezin op te bouwen, de rebel in mij, mijn eigen leven, mijn kind en nu mijn kleinkind… Ik vertel het later misschien maar nu moet ik even bekomen, herinneringen aan negatieve zaken, zoals drie jaar terug nog mijn kankerziekte, ik wil daar allemaal niet aan denken nu, mijn 17 jaar politiek, mijn werk … Pff jullie weten nog het einde niet maar één ding wil ik, leven nu en positief leven … terwijl ik nog helder van geest ben…
Katten hebben mij recht gehouden op heden, omdat katten “echt” niet vals zijn hoor, ze kijken en voelen door je heen, geloof me, ze zijn fantastisch en hoeven niet te luisteren, naar niemand, ze zijn vrij en rebels, dat leerde ik van hen en dat maakt me vandaag echt gelukkig al de rest is bullshit, niet? Slaapwel…