Weer een pak mensen laten het leven na een laffe aanval van terroristen in Barcelona. (17/08/2017). Het zoveelste geval want er lijkt geen einde aan te komen. We leven in een “curatieve maatschappij”, ooit zei een gekend Belgisch politieker, “we zullen de problemen oplossen wanneer ze zich stellen”. Daarom vrees ik, met opnieuw een boutade van een gekend overleden politieker, “dat het einde van de tunnel nog lang niet in zicht is”.
De clash tussen rijk & arm zal ervoor zorgen dat er in de toekomst steeds mensen blijven balanceren tussen “goed & kwaad”. Trouwens is er überhaupt wel een definitie van wat goed of kwaad is? Een zoveelste rijke die zijn kapitaal erfde van vader op zoon en waar de voorouders, liefst meer dan twintig miljoen mensen vermoorden, heeft vandaag “blauw” bloed… De zoveelste in Molenbeek opgegroeide arme, die zijn ouders dagelijks hoorde vertellen over het mooie land waar ze vandaan kwamen en hun samenleving waar iedereen alles voor elkaar belangeloos deed. Die arme jongen voelt zich nergens thuis want hier is hij vreemde, maar ook in het land van zijn ouders is hij een niemand, hij voelt zich een mislukkeling. Plots krijgt hij de kans “iemand” te zijn, ze stoppen hem een wapen in de hand en Mohamed wordt soldaat…
Ik besef maar al te goed, als Vlaming dan, wat het is door de maatschappij op kant te worden geschoven, het gevoel constant gebruikt te zijn, het gevoel er toch nooit bij te horen, de haat die groeit tegenover hen die het systeem in de hand trachten te houden, de “Petrussen” (uit de bijbel), die nooit te vertrouwen zijn, maar wel op handen worden gedragen door hen die niet beter weten…
Als Baby wordt je nooit slecht geboren weet je, wetenschappelijk is al meer dan eens aangetoond dat genetica amper het verschil maakt tussen “goed of slecht”. Bij dieren en dat zijn wij ook, is het mogelijk een “zeer gevaarlijke” pitbull met een hamster, een kat, een vogel, in liefde te laten opgroeien en samenleven. Nature versus Nurture of de afkomst en de opvoeding van een dier of mens…
Zolang wij mensen die klappen krijgen (soms tijdelijk), nog meer met de vinger gaan wijzen, zolang we muren bouwen rond de zogenaamde “goede” mensen, zolang we hen alle krediet geven en diegenen die het minder goed hebben blijven culpabiliseren en stigmatiseren, zolang zullen er misnoegden, rebellen, anarchisten, terroristen zijn. Het zijn mensen die absoluut niks meer te verliezen hebben, geen enkel normbesef van de zogenaamd “goede” mensen kan hen tegen houden. Ze zullen koelbloedig en berekend en ook willekeurig blijven toeslaan, net zo onvoorspelbaar of de maatschappij die hen gecreëerd heeft…
Wanneer ik dan terug naar de dieren kijk weet ik dat er maar één oplossing is en dat is heel veel liefde geven, dag op dag opnieuw en zo heb ik ooit een zwerfkitten, waarvan het oog was uitgebeten door een hond gered op het jaagpad van de Dender. Hoewel de dierenarts haar amper overlevingskans gaf, stierf ze liefdevol in mijn armen na … 17 jaar. Het was een lange weg om vertrouwen op te bouwen met dit gekwetste dier, jaren van vrijheid geven en loslaten maar toch af en toe waar mogelijk een beetje liefde geven. Naarmate de jaren verstreken groeide het vertrouwen van het zwarte katje met één oog. Ik zocht naar oorzaken van haar verdriet, haar wantrouwen in vreemden, mensen, dieren. Ik zocht hoe ik haar kon begrijpen en stelde mij toegankelijk, niet met getrokken wapens op. Ik werd nooit ontgoocheld en herinner me haarfijn hoe ze zacht spinnend ervan hield op mijn borstkas te liggen en me aankeek met haar één oogje.
Misschien zie ik ook nog steeds de beelden uit mijn jeugd op den boerenbuiten, waar men kittens in een jutten zak stopte om ze vervolgens “dood” tegen de muur te slaan… Ik weet niet moest ik niks meer te verliezen hebben of u mij ook niet zou moeten vrezen …
Zolang mensen houvast hebben, een schouder om op te huilen, zolang zijn ze gecontroleerde projectielen, maar niemand zal er ooit in slagen een ongecontroleerd projectiel tegen te houden, noch macht, noch geld zullen terrorisme tegen houden …
En vergeet nooit: een terrorist was ooit een lieve baby.