Mijn analyse over het verkiezingsavontuur in Oostende? Wellicht zal niemand wakker liggen van mijn kijk op de zaken. Waar ik wel wakker van lig is het feit dat mensen zo’n roedeldieren zijn en maar blijven.
Ze kiezen voor de grootste namen, de bekendste gezichten, volgen blindelings en leggen hun portefeuille met plezier op de tafels van gladde janussen, kerels die het goed weten te verkopen en zo hun eigen status, hun eigen inkomsten, kunnen verwerven op de volgelingen hun rug.
Ze kiezen nooit onmiddellijk voor een idee, een uitweg, een keuze die hen zou kunnen verder helpen, ze zien de uitgang niet, ze zoeken hem zelfs niet, ze laten zich blindelings naar … de afgrond leiden.
Ik heb, persoonlijk, de grootste overwinning behaald in Oostende, daar ben ik gerust en gelaten in. Van meet af aan zei ik dat het om een project ging, iets waar mensen nog niet rijp voor zijn, ik loop meestal tien jaar vooruit op de feiten, maar dat is mijn persoonlijke aard.
Ik ben een kat, ik zorg voor mijn eigen veiligheid omdat ik dat kan, ik zal nooit blindelings volgen naar de slachtbank. Ik loop niet achter grootpraters, ik kies niet voor idolen, ik ben nooit fan van goden, ik loop niet mee met de massa. Dus ik behaalde een persoonlijke overwinning door de allerminste stemmen te halen van alle lijsten in Oostende.
En ik weet wel, de nuchtere analist zal zeggen, “moa ventje wie kent er joen in Ostende” en dat klopt, niemand kent mij in Oostende. Als ik er de mensen van onze lijst, in de veronderstelling dat ze mij een stem gaven, aftrek, hebben zo’n 15 mensen mij persoonlijk een stem gegeven, goed hé. Moest ik ze kennen, ik geef ze een teken van liefde, een pint, dat doen echte politiekers. Ze betalen pinten op café, meestal met het geld van de meute, diezelfde meute die hen aan een dikke maandelijkse pré heeft geholpen, om hen te leiden, naar de afgrond…
Want, wat is er mis met zelf uw leven in handen te nemen, wat is er mis met zelf mee te besturen, zelf te beslissen wat goed en kwaad is voor jou en jouw naasten?
Recht door Zee wou dat voor jullie nu al doen, maar we zijn te vroeg, wellicht nog minstens twaalf jaar … Ik zal het misschien nog mogen meemaken, wie weet, dat jonge mensen hun portefeuille niet achteloos meer op de tafel gooien en hun leven in handen geven van de grote leiders, de mooipraters, ja … de zakkenvullers…
Ben ik boos, ben ik ontgoocheld, nee hoor, het is mijn aard, een aard van altijd te kiezen voor de “underdogs”, de kleinsten onder ons, diegene die geen stem hebben of er zelfs geen willen. Diegene die niet mee doen aan vriendjespolitiek, diegene die dagdagelijks in alle anonimiteit en in stilte, dromen van een eerlijke en rechtvaardige maatschappij, voor iedereen en niet alleen voor de volgelingen van grote leiders.
Ik zou willen eindigen met één van de mooiste films aller tijden. Misschien een aanrader om hem eens te bekijken als dat kan: “One flew over the Cuckoo’s Nest” ,met een schitterende vertolking van Jack Nicholson , als McMurphy. En één zin specifiek, na ongeveer 38 minuten film, daarin zegt de hoofdrolspeler: “Wel, ik heb het toch geprobeerd verdomme” – Op het einde van de film zal er iemand opstaan, iemand zonder spraak (zogezegd), iemand met de kracht in zich, om het werk van McMurphy af te werken, zijn idee te verwezenlijken … (In de film is dat de grote indiaan).
McMurphy zelf, zal worden afgemaakt, niet letterlijk, want dat doen grote leiders niet meer, ze maken je kapot op een andere manier, maar zijn idee, werd door de “grote” indiaan toch werkelijkheid… Ooit zal er een grote indiaan komen om mij te redden, ik zal al lang zot verklaard zijn door mijn medemens… Maar ik ben niet belangrijk, ik verdwijn hier, net als jullie grote leiders, het idee … zal blijven leven …
but i tried didn’t i, god dammit… at least i did that…