Mijn droom was mensen inzicht geven in het respecteren van een klein huisdier, wat al jaren naast ons leeft, maar nu vrees ik te moeten opgeven, ik ben moe aan het worden, het doet pijn.
Toen ik zo’n twintig jaar geleden in de politiek zat kreeg ik ook dat benauwd gevoel en ik krijg het nu terug sorry daarvoor. Ik was ganse dagen op stap met een TOP politicus, ja hij werd nog minister. Maar ik voelde mij meer en meer gebruikt. Ik leerde hem ooit zijn computer openzetten, ik maakte uitnodigingen, ik deed zijn tombola, en deed zoveel meer…
Een oud vrouwtje kwam mij om een extra bushalte vragen, opdat ze haar comateuze dochter in het ziekenhuis zou kunnen bezoeken. Ik zorgde ervoor, alleen de heren van de buscompagnie vonden mij terug, omdat het tegen hun zin was, plaatsten ze de bushalte maar vlak voor mijn deur… Ik bleef kalm en slikte.
Op mijn werk had ik een “groene” baas, hij kende mij niet maar ik was … bij de blauwen en ik moest kapot, ik was de vijand (waarom). Hij zocht mij overal , de druk werd immens en ik werd gestraft voor zaken die bij anderen geen probleem waren, wel bij mij.
Maar ook mijn familie kon het niet hebben dat ik “blauw” was, we zijn nooit familie geweest, maar als ze mij nodig hadden was de jongste daar. Pas op: ik heb het altijd met veel liefde gedaan maar alles keerde zich uiteindelijk tegen mij. Mijn tweede oudste broer was “doodziek” en waar kwam hij wonen, inderdaad , in mijn buurt. Raf zou het wel weer oplossen moet hij gedacht hebben en Raf zorgde voor hem. Hij werd conciërge in het plaatselijk RVT , niet veel later begon hij de regeltjes al te overtreden, dat was mijn dank. Op den duur moest ik het horen, hij haalde vreemde personen binnen en wou (en kreeg toelating), een Duitse herder te houden, enzovoort.
Hoe moest ik dat allemaal verwerken… Ik werd voorzitter van de partij en de Top- schepenen stonden onmiddellijk aan mijn deur met champagne (wat ik niet drink). Maar hun verborgen agenda hadden ze ook mee… Alles wat zij niet durfden vragen aan het opperhoofd, zou ik nu wel in hun plaats vragen… Ja we waren veel samen, ik voelde het “opperhoofd” niet aan als een politieker, ik “dacht” dat we vrienden waren… Want blijkbaar is een relatie van zo’n 16-17 jaar in politiek nooit vriendschap in politiek. Toen opperhoofd minister werd dacht ik, ik ga misschien even rust vinden. Ik heb het nooit letterlijk gevraagd, want ik heb de gewoonte niet om voor mij PERSOONLIJK iets te vragen…
Ik vocht voor alles wat ik heb, maakte fouten maar leerde er ook van. Plots zei het opperhoofd tegen mij: Ja Raf ik moet mijn “POOL” vergroten en ja… ik behoorde al tot zijn pool … Het mes in de rug kwam even later: een collega, die al jaren met mij lachte hahaha met uw “blauw” opperhoofd , zijn zoon mocht op het kabinet van de nieuwe minister plaatsnemen. Ik werd voor de zoveelste keer belachelijk achtergelaten… Mijn werkgever rook bloed en stak ook nog eens extra met het mes in mijn rug…
Wat ik niet wist is dat mijn lichaam ook protesteerde … Dit noemt men kanker, ik ben er intussen zeker van dat het alles te maken heeft met het werkwoord “kankeren”. Als je dan nog van uw eigen broer een mail moet krijgen dat je maar een parvenu bent, wel niet die broer die hier bij mij enkele jaren kwam wonen, nee een andere broer. Ik hield ook ergens van hem, ik dacht dat hij speciaal was, niet dus…
Mijn eigen zoon, verplicht moeten achterlaten op zijn vijf jaar… Als je thuiskomt s’ochtends van je werk en moet vaststellen dat de vrouw van wie je ooit stapelgek was … met een ander aan het flikflooien is… moet je keuzes maken. Ik ben niet het type dat met een mes afkomt op dat moment, vrijheden van anderen zijn voor mij heilig. Maar ja die ben ik ook enkele jaren geleden verloren mijn zoon. Ons laatste gesprek was telefonisch, hij moest geld hebben om zijn wagen te repareren , hij is van het jaar 1983, ik vroeg hem of hij aan zijn baas niet eens kon vragen of hij een paar overuren kon maken… Dit was verkeerd en zijn reactie was: Pa mag ik u eens iets vragen? Waarom heb jij me eigenlijk op de wereld gezet … Ik stond aan de grond genageld.
Ik heb ook een kleinzoon, ja mijn zoon was maar korte periode samen met de mama, het is een mooie jongen. Ik heb hier ook geen band want het meisje haar leven gaat verder en ze heeft nu een nieuw samengesteld gezinnetje. Soms krijg ik van haar eens een fotootje, ik ben daar al zeer dankbaar voor, ik moet niks meer.
Na zwaar gewonde periode van politiek en kanker begon ik zelfs weer te studeren, de aanzet was uiteindelijk mijn almachtig God, Muiske, mijn kleine katertje… Ik studeerde van alles, teveel om op te noemen en overal was ik bij de beste van de klas , daar waar ik vroeger nooit kansen toe kreeg , het gaf mij opnieuw hoop…
Verlost van politiek en van kanker besloot ik mijn leven aan KATTEN en mensen te schenken. Ik kocht van eigen centjes een 4×4 en een foodtrailertje zelfs. Ik startte een Internationale nonprofit, niet voor mij. Nog geen maand bezig was er weeral “iemand anoniem” een klacht bij de overheid gaan neerleggen: ik had de nonprofit opgericht om mezelf te verrijken kwam de inspecteur mij vertellen… Tot de man zag… dat dit grote onzin was, ik mocht niet weten van wie de klacht kwam, ja die was anoniem , de lafaard was dus onbekend, hoewel ik een mogelijk vermoeden heb. Ik leende ooit geld aan mensen, ik hielp mensen uit allerlei nare situaties in hun leven maar ik verwachtte nooit dankbaarheid en kreeg die ook nooit. Mijn énige dankbaarheid krijg ik van mijn grijze katertje.
Intussen is er covid en oorlog en ik merk dat de mensen zich weer van hun beste kant laten zien: ze zijn op zichzelf terug getrokken, sympathie voor anderen, laat staan voor katten is zeer ver weg. Ik zeg u de respons is momenteel 300% lager da drie jaar geleden.
Ik ben opnieuw moe aan het worden, ik begin opnieuw te kankeren en misschien is dat de bedoeling. Misschien zal het een verlossing worden wanneer ik als ruimtevaarder deze planeet kan verlaten, slechter dan hier kan het toch nooit worden denk ik dan…
Ik ga alles netjes maken eerst: nooit heb ik mijn medemens tot last willen zijn en nu ook niet. Mijn laatste feest heb ik al lang, voor jullie, zelf betaald , dus ik zal geen facturen nalaten voor jullie.
Hou jullie allemaal goed en weet dat ik jullie nooit gehaat heb zoals jullie mij wel. Ik denk niet dat iemand mij iets kan verwijten. Wellicht was ik te sterk voor jullie, maar dat was maar façade hoor. Niemand weet hoe ik met tranen in de ogen kan kijken naar families, naar gezinnen waar alles goed gaat, waar liefde is , ik had, al was het maar één keer in dit aardse leven… die warmte willen voelen. Ik ga eindigen met een zin uit de mooiste film, ik ben geen film fanaat maar de allermooiste film is voor mij: One flew over the cuckoo’s nest. En mijn favoriete zin daaruit is: “wel ik heb geprobeerd niet, op zijn minst, heb ik dat gedaan” – wie dit wil begrijpen kijk eens naar de film met Jack Nickelson , een aanrader…
Misschien tot later, wie weet ooit op een andere planeet, ik ben niet gevaarlijk, niet agressief, ik wens iedereen alle vrijheid en geluk toe en ben ik gek voor jullie , ja dat ben ik, maar katten maken mij gek, alleen maar katten! Wie weet kan ik ooit kat worden en spinnen en jullie kopjes geven, misschien krijg ik dan een beetje liefde terug, wie weet, … de kleine katman.